Murzyni pozbawieni dostępu do zasobów siły musieli wykorzystać swoją liczebność i organizaq’ę, aby zwrócić uwagę opinii publicznej, bowiem poza swoimi ciałami nie mieli nic innego do zaoferowania. Taki sposób walki wymagał za­stosowania odmiennych środków mobilizacji społecznej i bezpośrednich, partne­rskich relacji ze zwolennikami. Wiece, mityngi, zebrania, na których podejmowa­no decyzje o proteście umacniały więzi „twarzą w twarz”. Uważam, że bez na­wiązania bardziej partnerskich więzi ze zwolennikami King nie zostałby przywódcą charyzmatycznym. Takie formy kontaktu dawały mu możliwość ak­tywizacji uczestników, wpływania na ich emocje, bardziej elastycznego reagowa­nia w przypadku pojawiających się kontrowersji. Jak zauważył Weber, areną działania przywódcy charyzmatycznego są masowe zebrania, zgromadzenia, któ­re pozwalają bezpośrednio wpływać na masy, poza którymi charyzmatyk nie może tak naprawdę istnieć i działać. Uważam, że King porywał masy murzyń­skie do działania, ponieważ docenił rolę sfery emocjonalno-wolitywnej w proce­sie mobilizaqi społecznej.