King, będąc osobą głęboko wierzącą, daleki był od religijnego fanatyzmu. Być może głęboka religijna wiara, która daje spokój sumienia uchroniła go przed apodyktycznym narzucaniem swoich poglądów. King nie wymagał od swoich zwolenników wiary w osobowego Boga czy uczestniczenia w religijnych prakty­kach. Doceniał rolę wiary w Boga jako gwaranta, że wszechświat stoi po stronie sprawiedliwości. Taka filozoficzna wiara pomaga jego zdaniem zaakceptować konieczność przyjmowania cierpienia i daje nadzieję, że nie jest ono daremne. Wiara w jakąś twórczą siłę, która działa we wszechświecie na rzecz sprawied­liwości, bez względu na to jak ją nazwiemy: osobową Istotą, nieosobowym Brah- manem, nieświadomym procesem lub nieskończoną miłością — ułatwia zaakcep­towanie nieużywania przemocy w walce politycznej.